Part 2

<<Exceed (ผู้เหนือมนุษย์)>>
มีความหมายถึงผู้ที่ได้รับการเสริมสมรรถนะทางร่างกายผ่านสารชีวภาพนาโนแมชชีนที่เรียกว่า <<Luciful (แสงพิสุทธิ์)>> ซึ่งถูกพัฒนาขึ้นเมื่อหลายปีก่อนโดยองค์กรที่มีชื่อว่า สถาบันดูน
ด้วยการฉีดสารตัวนี้เข้าไปยังบุคคลที่ <<เข้ากันได้>> (หนึ่งในหมื่นคน) พวกเขาจะได้รับร่างกายที่เหนือล้ำไปกว่าขีดจำกัดของมนุษย์ธรรมดาและด้วยจิตใจที่พัฒนาขึ้นมานั้น พวกเขายังจะได้รับความสามารถในการทำให้ <<วิญญาณ>> ของพวกเขาปรากฏรูปขึ้นมาได้ และเปลี่ยนเป็นอาวุธที่เรียกว่า <<เปลวเพลิง>>
เพียงแต่ว่า เรื่องทั้งหมดนี้ ถูกอธิบายให้พวกเราฟังเพียงแค่ครั้งเดียวก่อนเข้ารับ <<Luciful>> จึงเป็นเหตุผลที่วันนี้ ผมได้ตอบอิมาริไปแบบนั้น แม้ว่าตัวเองจะได้เห็น <<เปลวเพลิง>> กับตาของตัวเองมาก่อนก็ตาม ผมเองก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองได้รับการชำระล้างจนกลายเป็น <<ผู้เหนือมนุษย์>> เลย
(อาจจะน่าเชื่อว่านี้ ถ้าได้ลองดูด้วยตัวเอง...)
ผมคิดว่าจะรู้สึกได้ง่ายกว่านี้ ถ้าลองทดสอบด้วยร่างกายของตัวเองดู หลังจากที่ได้รับ <<Luciful>> แล้ว แต่เพราะว่าความรู้สึกที่เฉื่อยชาเพราะถูกเผานี่ ก็เลยไม่ได้ทำอะไร ผมจึงเข้ามายังหอประชุมด้วยความรู้สึกคาใจเกี่ยวกับที่ <<วิญญาณ>> ของตัวเองเปลี่ยนเป็น <<โล่>> ขึ้นมา
....อย่างไรก็ตาม ผมไม่รู้สึกอยากจะกระโดดโลดเต้นที่นี่เลยสักนิด
ในขณะที่กำลังพูดคุยกับอิมาริเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว อยู่ดีๆ เสียงลำโพงก็ดังขึ้น
“อ่า ดูเหมือนว่าพิธีเปิดกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วนะ”
ไม่กี่อึดใจ เสียงทดสอบไมโครโฟนก็ดังขึ้น –[อ่า...ทดสอบ ทดสอบ]- ดังก้องไปทั่วหอประชุม
[ทุกคน ช่วยเงียบหน่อยนะคะ พวกเราจะเริ่มพิธีเปิดกันแล้ว ฉัน มิคุนิ จะเป็นผู้ดำเนินพิธีการในครั้งนี้]
[เงียบ] – ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมีอายุราวยี่สิบปลายๆ ที่ผมคิดว่าเป็นอาจารย์ของที่นี่ ได้กล่าวย้ำอีกครั้งหนึ่งในขณะที่ยืนอยู่บนโพเดียม เสียงดังในหอประชุมจึงค่อยๆ ลดระดับลง
[งานต้อนรับเข้าสู่โรงเรียนมัธยมปลายของวิทยาลัยโคเรียวได้เริ่มขึ้นแล้ว เริ่มจากผู้อำนวยการของวิทยาลัยจะให้โอวาทกับนักเรียนใหม่ทุกคน]
และในจังหวะที่เริ่มต้นพิธี ผมก็ต้องรู้สึกช๊อค
เด็กหญิงผู้รวมชุดโกธิคได้ย่างขึ้นสู่เวที เป็นคนเดียวกับที่ผมเคยเห็น
(--! นั่นมันเด็กเมื่อตอนนั้น....!?)
ไม่ต้องสงสัยแม้แต่น้อย เด็กหญิงที่อยู่บนเวทีนั้นเป็นคนเดียวกับที่ให้ <<Luciful>> กับผม
[ขอต้อนรับเข้าสู่วิทยาลัยโคเรียว ฉันคือผู้อำนวยการ ซาคุยะ ซึคุโมะ
ผู้อำนวยการงั้นเหรอ เด็กคนนี้ไม่ให้ความรู้สึกของผู้อำนวยการสักนิด และเธอก็ยังมีอายุไม่ถึงสิบขวบด้วยซ้ำ แต่เธอก็ยังคงกล่าวปราศรัยต่อไปอย่างยอดเยี่ยม เรือนผมสีดำขลับดั่งค่ำคืน มัดเป็นสองฟาก ร่างกายอยู่ในอาภรณ์สีดำสนิท ให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับครั้งแรกที่ได้พบ ทั้งน่าพิศวงและชั่วร้าย ราวกับว่าได้ปกปิดบางสิ่งเอาไว้
(ผมตกใจจริงๆ...)
ในตอนนั้น ผมคิดว่าเด็กคนนี้ ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้... เธอก็ได้ยื่นเอา <<Luciful>> มาให้กับผม และในระหว่างที่ผมกำลังช๊อคกับ <<เปลวเพลิง>> ที่ได้รับ เธอก็หายตัวไป
(ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเป็นผู้อำนวยการของวิทยาลัย.... แต่ทำไมคนที่อยู่ในตำแหน่งสูงแบบนั้นจะต้องลงมาให้สิ่งนั้นกับผม....?)
เธอไม่ได้ต้องการจะช่วยผมแน่ๆ
ถึงผมจะยังคิดไม่ออกก็ตามที แต่มันต้องมีเหตุผลเบื้องหลังแน่
ด้วยความที่ผมกำลังช๊อคแล้วก็ประหลาดใจ ผมจึงไม่ได้ฟังคำให้โอวาทของผู้อำนวยการแม้แต่น้อย
“ท่าทางเธอจะตกใจเอามากเลยนะ”
“อะ..อ่าครับ แน่นอนเลย เพราะว่าเธอยังเด็กอยู่ แต่...”
“มันมีรูปกับประวัติของเธออยู่ในแผ่นพับนะ นายไม่ได้อ่านเหรอ?”
“ค่าเทอมไม่ต้องเสีย สามารถใช้เว็บบอร์ดของโรงเรียนได้ตามใจชอบ มีอาหารให้สามมื้อ แล้วก็ค่าใช้จ่ายทั่วๆ ไปโรงเรียนก็ออกให้”
“แล้วอย่างอื่นล่ะ?”
ผมหันหน้าหนีไปโดยไม่พูดอะไร
“อ่านให้ละเอียดหน่อยสิ....”
“....ฉันเห็นด้วยกับผู้หญิงคนนี้นะ ชิ. ทำไมนายเป็นแบบนั้นตลอดเลย?”
ผู้ที่เข้ามาร่วมบทสนทนาอย่างกะทันหัน พร้อมกับการถอนหายใจออกมา คือเด็กนักเรียนหนุ่มที่หลับอยู่ที่นั่งทางด้านหน้า
“----! ท..โทระ!? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้!?”
[เธอ คนที่นั่งตรงโน้นน่ะ หยุดคุยเล่นกันได้แล้ว]
ผมเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะเจอคนคุ้นหน้า แล้วก็โดนตักเตือนผ่านทางลำโพงเสียง
แล้วถึงจะเงียบลงในทันที แต่ผมก็ได้ยินเสียงคนรอบข้างหัวเราะ
(อุ๊ก เด่นในทางที่ไม่ดีแล้วสิ....)
อิมาริเอ่ยขึ้นมา ในขณะที่ผมกำลังก้มหน้างุดด้วยความอาย
“นั่นเพื่อนนายเหรอ?”
“ครับ”
เด็กหนุ่มที่พูดกับผมเมื่อสักครู่ คือเพื่อนของผมที่ชื่อว่า โทระ
ถึงเราจะมาจากคนละโรงเรียนกัน แต่ผมก็ได้รู้จักกับเขาเพราะว่าพวกเราเข้าเรียนที่โรงฝึกศิลปะการต่อสู้เดียวกัน แล้วพวกเราก็มีอายุเท่ากัน และเคยใช้เวลาร่วมกันมาตั้งแต่สมัยประถม สมัยที่โทระยังเด็กนั้น เขาเป็นเด็กตัวเล็กที่สวมแว่นตาและดูเงียบๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาค่อนข้างจะทำตัวกร่างเลยทีเดียว แล้วยังปากเสียอีกด้วย แต่เขาก็มีด้านดีที่มักจะใจดีกับคนรอบข้างอยู่เสมอ และเป็นคนที่คุณสามารถพึ่งพาได้---
(แต่ผมไม่เคยคิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่....)
ผมไม่ได้เจอกับเขามาตั้งแต่ช่วงเรียนมัธยมต้นแล้ว และผมก็ไม่มีโอกาสที่จะรู้ว่าเขาไปเรียนต่อที่ไหน การที่ได้มาเจอเขาที่นี่ มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดจริงๆ
“นายบอกใครว่าฉันเป็นเพื่อนของนายกัน? พวกเราก็แค่บังเอิญรู้จักกัน แล้วก็บังเอิญเจอกันบ่อยไปหน่อย”
“....แบบนั้นไม่ได้เรียกเพื่อนงั้นเหรอ?”
“ง...เงียบไปเถอะน่า ถ้าจะให้พูดล่ะก็ นายน่ะ----”
แล้วก็มีเสียงกระแอมดังขึ้นที่ด้านหลังอีกครั้ง และมาจากเด็กสาวก่อนหน้านี้
“~~~~~~~! ยังไงก็เถอะ อย่างน้อยไอ้บ้าอย่างนายก็หัดอ่านแผ่นพับบ้างสิ!”
โทระหันหน้ากลับไป หลังจากที่ตะโกนออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ
(การพูดแบบสงวนท่าที ยังไม่เคยเปลี่ยนไปเลยน้า)
และในขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกคุ้นเคยกับวิธีการพูดแบบนี้ ทำให้รู้สึกโล่งใจยิ่งขึ้น ที่ได้มาเจอคนรู้จัก
“....โอ้ ผมผิดเองครับ ต่อจากเมื่อกี้ได้เลยครับคุณอิมาริ”
“อื้ม....อ่า ผู้อำนวยการ ซึคุโมะ แต่เดิมเป็นคนของสถาบันดูน เป็นองค์กรที่สร้างวิทยาลัยโคเรียวขึ้นมาน่ะ และฉันเองก็ได้ยินมาว่า เธอเป็นนักวิทยาศาสตร์พันธุกรรมที่เกี่ยวข้องกับงานวิจัยนี้ด้วย”
“นั่นมันยอดไปเลยนี่ครับ ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ตั้งแต่ยังเด็กแบบนี้.... ถ้าเธอเป็นนักวิทยาศาสตร์พันธุกรรม งั้นเธอก็ต้องเกี่ยวข้องกับ <<Luciful>> ด้วยสิครับ?”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ ฉันไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไหร่....”
“...หืม แต่อาจจะเป็นไปได้นะ การได้รับ <<Luciful>> เนี่ย เป็นเรื่องของการบิดเบือนรหัสพันธุกรรมนี่นา”
คนที่ตอบแทนอิมาริที่กำลังเงยหน้าคิดด้วยความสงสัยคือ โทระที่ควรจะหันหน้าไปทางเวทีอยู่
“วิทยาลัยโคเรียวคือสถาบันวิจัยที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเธอคนนั้นโดยเฉพาะ และหนูทดลองที่ถูกรวบรวมมาเพื่อการทดลองนั้น ก็คือพวกเรายังไงล่ะ”
“อุ๊ก... นายพูดจาได้ป่วนประสาทมาก...”
อิมาริทำหน้าบูดบึ้ง ตอบสนองกับคำพูดของโทระที่ตัดสินใจที่จะกระโดดมาร่วมวงสนทนาด้วย
(----หนูทดลองงั้นเหรอ...”
ถ้าหากข้อสันนิษฐานของโทระเป็นจริง การฝึกสอนเทคนิคพิเศษที่โรงเรียนแห่งนี้ที่เปรียบเสมือนสวนกล่อง จะต้องไม่ใช่แค่การรวบรวมเอาตัวตนที่ผิดไปจากธรรมชาติอย่าง <<ผู้เหนือมนุษย์>> และ <<เปลวเพลิง>> ไว้อย่างเดียว แต่คงมีเหตุผลมากกว่านี้ ที่ทำให้สถานที่นี้ต่างไปจากธรรมดา
(อ่า ตราบเท่าที่ผมจะได้บรรลุเป้าหมาย สถานที่แห่งนี้จะเป็นยังไงผมก็ไม่สนหรอก)
เมื่อผมคิดได้แบบนั้นแล้ว อุ้งมือของผมก็บีบตัวแน่นมากขึ้น
ในอีกด้านหนึ่ง ดูเหมือนว่าโอวาทจากผู้อำนวยการกำลังจะจบลงในไม่ช้าแล้ว
และผู้อำนวยการที่ขึ้นกล่าวให้โอวาทอย่างยอดเยี่ยม สวนทางจากรูปร่างภายนอกและอายุของเธอ ยิ่งเมื่อใกล้จะจบพิธีเปิดการศึกษา น้ำเสียงของเธอยิ่งทำให้ผมต้องขนลุก
[พวกเธอทุกคนจะได้รับทักษะพิเศษและความรู้ที่แตกต่างกันจากวิทยาลัยโคเรียวนี้ แต่จงจำเอาไว้ว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้พวกเธอไปยังที่สูงยิ่งขึ้นไป นั่นคือกฎระเบียบของโรงเรียน และสิ่งนี้ต้องเป็นที่สุดไม่มีสอง.... สุดท้ายนี้ ดิฉันจะจบพิธีต้อนรับด้วยคำพูดนี้ ที่จะกล่าวแก่พวกเธอทุกคน]
ผู้อำนวยการหยุดคำพูดของเธอเอาไว้ แล้วมองไปยังนักเรียนใหม่ทุกๆ คน---
และกล่าวคำพูดนั้นออกมา
[ดิฉันหวังว่า สักวันหนึ่งพวกเธอจะไปถึงจุดๆ นั้น เป็น <<Absolute Duo (ศาสตราวิญญาณแฝด)>>]
“หา....?”
“มีอะไรงั้นเหรอ โทรุ?”
“เปล่า เมื่อกี้นี้ ผู้อำนวยการ....”
เมื่อพิธีเปิดได้สิ้นสุดลง ผู้อำนวยการควรจะลงไปจากเวที แต่เธอยังคงอยู่ที่นั่น
และเหมือนเธอจะตอบข้อสงสัยของผมนั้น ผู้อำนวยการก็ได้เริ่มพูดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
[และจากนี้ไป พวกเราจะเริ่มกิจกรรมประเพณีประจำโรงเรียนของเรา นั่นคือ <<พิธีคัดเลือกนักศึกษา>>]